عرش را با ماه و با خورشید روشن کرده‌اند            آسمـانی‌ها لـبـاس نـور بـر تن کـرده‌اند
عالم افـلاک را گلزار و گلشن کرده‌اند            با حـریـرِ ابـرها راهی معـیّن کـرده‌اند

شد خدا بانی و عاقد حضرت پیغمبر است
لحـظۀ پیـوسـتن نادعـلی و کـوثر است

سر به زیر و عشق دارد در نگاهش انعکاس            با وقاری فاطمی، محجوب! با احساسِ خاص
می‌درخشد بر سرش یک تاج گل از جنس یاس            کوری چشمانِ بدخواهان بخوان توحید و ناس

گفت پیغمبر برای من همین شد افتخار
لافـتـی الّا عـلـی لا سیف الّا ذوالفـقـار

زیر لب می‌گفت زهرا: هست همتایم علی            شد ولیُ ألله و یـار هر دو دنـیـایم عـلی
قـامـتـش ألله اکــبـر دارد آقــایـم عــلـی            رخت دامادی چه می‌آید به مولایم علی

خواند أنکحتُ و زوّجتُ پیمبر خطبه را
حضرت زهرا بلی را گفت به شیرخدا

لحظۀ دیدار بود و عشق، نابِ ناب شد            دست پیغمبر وساطت کرد و فتح الباب شد
مصحف و نهج البلاغه عاشق و بی‌تاب شد            قندِ عالم در دلِ زهـرا و حـیدر آب شد

دست در دست هم آوردند و شد حبل المتین
حـضـرتِ أمّ أبـیـهـا با أمیـرالـمـؤمنـین

در زمین پیچید عطر عود و اسپند و گلاب            در نخستین لحظۀ پیوند غیرت با حجاب
چشم زهرا خیره شد بر چشم‌های بوتراب            شد جهازش آینه، مهریه‌اش قرآن و آب

دست خالی آمدم! آمد خدا عیدی به دست
یک نخ از چادر عروسش را بگیرم کافی است!